Zapraszamy na nową wystawę - tym razem będa to CHASYDZI w fotografii artystycznej Arkadiusza Ławrywiańca. W ekspozycji znajdą się także plakaty Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie. Wystawa będzie czynna od 1. lutego do 25. marca 2017 r.
Arkadiusz Ławrywianiec ur. 19.01.1967 w Opolu. Jest absolwentem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu. Fotografią zajmuje się od 1986 roku, główne reportażem, dokumentem fotograficznym oraz fotografią artystyczną. Pracował w Dzienniku Zachodnim jako fotoreporter. Współpracuje z Polską Agencją Fotografów Forum. Studiował w Instytucie Twórczej Fotografii Uniwersytetu Śląskiego w Opawie (Czechy). Jest m.in. nauczycielem w Policealnej Szkole Fotograficznej Fotoedukacja w Katowicach. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików. Autor i współautor wystaw w Katowicach, Krakowie, Tychach, Cieszynie, Kłodzku, Warszawie, Sosnowcu, Saint-Etienne, Kolonii, Skopje, Montpellier. W latach 2011 i 2013 stypendysta Marszałka Województwa Śląskiego w dziedzinie kultury. W 2011 roku otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Katowice w dziedzinie kultury. Współautor reaktywowanego konkursu Śląska Fotografia Prasowa organizowanego przez Bibliotekę Śląską, od roku 2006 juror tego konkursu. W 2015 i 2016 roku także juror w konkursach Otwarte Mistrzostwa Częstochowy w Fotografowaniu Fotosprint, Fotomaraton oraz Otwarte Mistrzostwa Śląska w Fotografowaniu.
Chasydyzm to ultra ortodoksyjny żydowski ruch religijny o charakterze mistycznym, który powstał w oparciu o nauki Izraela, w XVIII wieku na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej – Podole, Wołyń. Narodził się w opozycji do tradycyjnego judaizmu. Z czasem chasydyzm zatracił charakter religii protestu i dziś stanowi współczesną formę ortodoksji. Kierował swe przesłanie do Żydów wyniszczonych duchowo i fizycznie rzeziami Chmielnickiego. W miejsce elitaryzmu uczonych, proponowali by odnajdować Boga i służyć mu we wszystkich przejawach życia. Ten mistyczny pogląd przyciągnął do ruchu także uczonych, ale najbardziej przemówił do rzeszy niewykształconych Żydów. Zachęcał ludzi, aby lgnęli do Boga i doświadczali Go w radosnej ekstazie, osiąganej modlitwą, śpiewem i tańcem. Każda społeczność chasydzka skupiała się wokół cadyka – charyzmatycznego przywódcy, który posiadał – jak wierzono – moc czynienia cudów i spełniał rolę kanału przekazującego boską energię. Zakładali własne, autonomiczne synagogi. Stanowią grupę silnie ze sobą związaną i dają sobie niewiarygodne wsparcie. Chasydów cechuje entuzjazm religijny i żarliwość modlitwy. Ich tańce, pieśni i muzyka są bardzo żywe, wyraziste, o pięknej linii melodycznej. Chasydyzm dziś stanowi siłę konserwatywną, która odgrywa zasadniczą rolę w przeciwstawianiu się rzeczywistości, wdzierającej się do tradycyjnego, żydowskiego modelu życia.
Chasydzi są bardzo dumni z wymagającego i nieprostego stylu życia jaki wybrali i ze swoich tradycji, którymi wedle legendy wzgardziły inne narody. Waga, jaką przywiązuje się w ich społeczności do wykształcenia, brak problemu alkoholizmu czy przestępczości są powodami do nieskrywanej dumy. Chlubią się swoją dobroczynnością, swoimi uczonymi w Torze, swoją inteligencją oraz niezwykłą wytrzymałością swojej kultury, która zdołała przetrwać trudne do wyobrażenia prześladowania. Krucjaty, inkwizycja, przymusowe konwersje, a także pomniejsze lecz nieustające konflikty z nie-żydami, a także z Żydami niereligijnymi utrwaliły wśród chasydów przekonanie o niemożliwości współistnienia z tzw. „gojami”. Stąd egzotyczne zwyczaje chasydów, stanowią mur ochronny przed obcymi wpływami. Wyróżniając się w tak znaczący sposób, pragną oni uchronić swoje dzieci przed asymilacją, a nawet akulturacją.
